Στον απόηχο της γιορτής του αγίου Πατρίκιου η οποία γιορτάζεται με επισημότητα στις 17 Μαρτίου σε πολλές χώρες, περισσότερο βέβαια στην Ιρλανδία, ένα μόνο μένει στο νου και αυτό είναι η μπύρα Guinness! Γεννημένη εδώ και περισσότερα από διακόσια χρόνια, η μαύρη μπύρα του Γκίνες ήταν ωστόσο πολλά περισσότερα από μια ιδιωτική πρωτοβουλία πλουτισμού, κάτι που για να φανεί πρέπει να συζητηθούν οι ιδιαίτερες συνθήκες του συγκεκριμένου ιστορικο-πολιτισμικού πλαισίου.
Φανταστείτε λοιπόν έναν νεαρό και φέρελπι ζυθοποιό στο Δουβλίνο. Το όνομά του είναι Άρθουρ Γκίνες, γιος του επιστάτη του επισκόπου της πόλης, ο οποίος φτιάχνει μπύρα. Και τη φτιάχνει για να κάνει καλό στους συμπολίτες του! Βαθύτατα θρησκευόμενος και καλός χριστιανός, ο Γκίνες έζησε σε μια εποχή που κανείς δεν καταλάβαινε τους μικρο-οργανισμούς και το πώς μεταδίδονται οι αρρώστιες. Κι έτσι ο κόσμος συνήθιζε να πίνει νερό από τους ίδιους χώρους που εναπόθετε τα σκουπίδια του και τα λύματα των πόλεων. Χωρίς να το γνωρίζει, ο άνθρωπος μόλυνε τις λίμνες και τα ποτάμια γύρω από τις πόλεις όπου ζούσε και πέθαινε πια από ανεξήγητες παθήσεις. Κι έτσι δεν ήταν ασυνήθιστο ο άνθρωπος να αποφεύγει το νερό, όπως έκαναν άλλωστε οι Δουβλινέζοι στην εποχή του Γκίνες, στρεφόμενοι αποκλειστικά στα αλκοολούχα ποτά, μια ολόκληρη εποχή δηλαδή που οι ιστορικοί ονομάζουν σήμερα «η τρέλα του τζιν».
Η κυβέρνηση είχε ήδη απαγορεύσει την εισαγωγή αλκοόλ από το 1689, κι έτσι οι πολίτες Ιρλανδίας και Βρετανίας ήταν υποχρεωμένοι να παράγουν όσο χρειάζονταν τοπικά. Η τρέλα του τζιν είχε μόλις ξεκινήσει, αφού σε κάθε έξι σπίτια που συναντούσες το ένα θα ήταν υποχρεωτικά παμπ, φέρνοντας το βαρύ μεθύσι στην καθημερινή επικράτεια. Κι έτσι, για να βοηθήσουν τη δοκιμαζόμενη κοινωνία να γιατρέψει τις πληγές της, κάποιοι στράφηκαν στη ζυθοποιία, καθώς η μπύρα είχε χαμηλότερη περιεκτικότητα σε αλκοόλ, ήταν πιο ασφαλής λοιπόν για καθημερινή κατανάλωση, την ίδια ώρα που η ζύμωση και το αλκοόλ σκότωναν τα μικρόβια που έκαναν το νερό άκρως επικίνδυνο. Κάτι που ήξεραν εξάλλου εδώ και αιώνες οι μοναχοί, που ζύμωναν την μπύρα όπως κανείς άλλος. Το ίδιο έβαλαν λοιπόν σκοπό να κάνουν τώρα πολλοί, οραματιστές όπως ο Γκίνες δηλαδή που θα έμεναν στην Ιστορία για την κοινωνική προοπτική αλλά και την καλή τους δουλειά…
Ο Άρθουρ Γκίνες γεννιέται το 1724 ή το 1725 (28 Σεπτεμβρίου 1725, σύμφωνα με την ίδια τη ζυθοποιία Guinness) στην ιρλανδική ύπαιθρο (οικισμός Κέλμπριτζ) μέσα σε προτεσταντική οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν επιστάτης στη φάρμα και άνθρωπος για όλες τις δουλειές του αρχιεπισκόπου της Εκκλησίας της Ιρλανδίας, Arthur Price. Μια από τις καθημερινές ασχολίες του πατέρα ήταν να εποπτεύει το μικρό ζυθοποιείο του αρχιεπισκόπου, ο οποίος ζύμωνε μπύρα για να ευχαριστεί τους εργάτες της φυτείας του, κι έτσι ο μικρός Άρθουρ έρχεται αμέσως σε επαφή με το αλκοολούχο προϊόν, αφού βοηθούσε τον πατέρα του από τις πρώτες στιγμές της ζωής του. Αυτά ήταν τα παιδικά χρόνια του Άρθουρ, για τα οποία δεν υπάρχουν εξάλλου άλλες ασφαλείς πληροφορίες. Καθοριστική στιγμή στη ζωή του ήταν το 1752, όταν πέθανε ο αρχιεπίσκοπος (και νονός του), ο οποίος άφησε στη διαθήκη του τόσο στον πατέρα όσο και τον γιο 100 λίρες (σεβαστό ποσό για την εποχή). Ήταν η κληρονομιά που θα τα άλλαζε όλα…


Ο Γκίνες ήταν ένας αποφασισμένος άνθρωπος που δεν άφηνε τίποτα στην τύχη του, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για τη λατρεμένη του ζυθοποιία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα για τη ζωή και τον χαρακτήρα του είναι το περιστατικό του 1755. Βλέπετε η μίσθωση της ζυθοποιίας τού έδινε ελεύθερη και δωρεάν πρόσβαση στο ρυάκι δίπλα στο αποστακτήριό του, κάτι που θέλησε να ανακόψει το σωματείο των ζυθοποιών το 1775, στέλνοντας τον σερίφη της κομητείας και τα πρωτοπαλίκαρά του για να τον αναγκάσουν να πληρώσει το ποσό που του είχαν επιδικάσει για τη χρήση του νερού. Όταν λοιπόν η αστυνομία προσπάθησε να του κόψει την παροχή νερού, ο εξαγριωμένος Άρθουρ πήρε το τσεκούρι από τα χέρια εργάτη του και «χρησιμοποιώντας πολύ ακατάλληλη γλώσσα, μας είπε ότι δεν πρέπει να προχωρήσουμε» (σύμφωνα με τα κιτάπια της αστυνομίας). Ο Γκίνες κέρδισε με το απαράμιλλο επιχείρημά του κι έτσι διατήρησε τη ζωτικής σημασίας για τη ζυθοποιία του ελεύθερη παροχή νερού. Όντας πια στην όγδοη δεκαετία της ζωής του, συνέχιζε να κρατά το τιμόνι της ομώνυμης εταιρίας, έχοντας βέβαια πια τους τρεις γιους στο πλευρό του. Πέρα από το σπίτι του στο Δουβλίνο, ο Γκίνες αγόρασε μια εξοχική κατοικία 51 στρεμμάτων έξω από την πρωτεύουσα, την οποία χρησιμοποιούσε για την αδιάκοπη ενασχόλησή του με τα κοινά. Ακούραστος φιλάνθρωπος και ασταμάτητος κυριολεκτικά στις αγαθοεργίες, υπηρέτησε από γραμματέας σε κοινωφελείς οργανώσεις μέχρι και πρόεδρος νοσοκομείου. Χάριζε μεγάλα ποσά σε σχολεία και δεν σταμάτησε να κάνει ποτέ πράξη αυτό που συνήθιζε να ακούει στο κυριακάτικο προτεσταντικό κήρυγμα: «Ο πλούτος σου είναι απόδειξη πως ο Θεός σε καλεί, χρησιμοποίησε λοιπόν την αφθονία σου για το καλό της ανθρωπότητας». Όταν ο αγαπημένος ζυθοποιός των Ιρλανδών έκλεισε τα μάτια του στις 23 Ιανουαρίου 1803, άφησε στην πολυπληθή του φαμίλια προσωπική περιουσία 23.000 λιρών (κοντά στο 1 εκατ. λίρες σε σημερινά μεγέθη), αλλά και μια ιδιαιτέρως ανθούσα εταιρία…
Οι επόμενες γενιές των Γκίνες ήταν αυτές που θα αναλάμβαναν το έργο να επεκτείνουν τη φίρμα στο εξωτερικό και κυρίως οι τρεις γιοι του, ο Άρθουρ Β’, ο Μπέντζαμιν και ο Ουίλιαμ. Αν και η τιμή πηγαίνει αναμφίβολα στον 35άρη όταν ανέλαβε καθήκοντα στο τιμόνι της φίρμας Άρθουρ Β’, ο οποίος βοηθούσε τον πατέρα στη ζυθοποιία ήδη από τα μικράτα του. Όταν ανέλαβε αυτός τα ηνία, η εντυπωσιακότατη παραγωγή της Guinness ανερχόταν σε 809.000 γαλόνια μπύρας τον χρόνο. Ψίχουλα βέβαια σε σχέση με την παρακαταθήκη του υιού, ο οποίος έκανε τη μαύρη μπύρα παγκόσμια μόδα, ξεπερνώντας κατά πολύ τον πατέρα του σε στατιστικά νούμερα. Κι αυτό γιατί κάτω από τη δική του διοίκηση οι ετήσιες πωλήσεις της μπύρας αυξάνονταν κατά 10% τον χρόνο. Κι έτσι στα 50 χρόνια που ήταν επικεφαλής της Guinness, ο Άρθουρ Β’ κατάφερε να εκτοξεύσει στην παραγωγή στα 4 εκατ. γαλόνια τον χρόνο! Μοναδικό πρόβλημα στη λειτουργία της Guinness ήταν οι ναπολεόντειοι πόλεμοι, όταν ο πόλεμος και η οικονομική κρίση που έφερε αυτός στις βαλίτσες του έριξαν τις πωλήσεις, αν και δεν απείλησαν την ευημερία της ζυθοποιίας. Τελευταίος απόγονος της δυναστείας που κράτησε τα σκήπτρα του κολοσσού πλέον ήταν ο Ρούπερτ Γκίνες (1874-1967), καθώς μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η θέση του διευθύνοντος συμβούλου δινόταν πια σε εξωτερικούς μάνατζερ. Παρά ταύτα, ήταν στα χρόνια του Ρούπερτ όταν ιδρύθηκε το άλλο παγκόσμιο σύμβολο με την ονομασία Guinness, τα Παγκόσμια Ρεκόρ Γκίνες!

Post A Comment:
0 comments:
Αφήστε μας το σχολιο σας!