Όπου σταθούμε και όπου βρεθούμε όλοι μας ενθαρρύνουν να πίνουμε πολύ νερό για να έχουμε καλή υγεία. Πόσοι, όμως, γνωρίζουν ότι κάποτε ήταν πιο υγιές να πίνει κανείς μπύρα αντί να πίνει νερό; Κι όμως! Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα της ιστορίας του ανθρώπου ήταν η μπύρα και όχι το νερό το συνιστώμενο υγρό για τον πληθυσμό. Οι άνθρωποι έπιναν μπύρα σε κάθε γεύμα, ακόμα και στο πρωινό.
Η μπύρα παρείχε ένα μεγάλο μέρος των ημερήσιων θερμιδικών απαιτήσεων στις βόρειες περιοχές της Ευρώπης και την έπιναν ακόμα και τα μικρά παιδιά. Όλα τα μεγάλα αρχοντικά και κάστρα είχαν τις δικές τους εγκαταστάσεις παρασκευής μπύρας, ενώ σε χωριά και πόλεις υπήρχαν μικρές εγκαταστάσεις παραγωγής μικρών παρτίδων μπύρας. Δεν ήταν, βέβαια, τόσο δυνατή η μπύρα όπως τη γνωρίζουμε σήμερα. Οι ζυθοποιοί του Μεσαίωνα δημιούργησαν παρτίδες «μικρής μπύρας» που περιείχαν πολύ λίγο αλκοόλ. Μόλις χρησιμοποιούσαν τον πολτό για να δημιουργήσουν τη δυνατή μπύρα, στη συνέχεια τον αραίωναν και αυτό που έμενε το χρησιμοποιούσαν για να δημιουργήσουν τη «μικρή μπύρα».
Οι άνθρωποι έπιναν μικρή μπύρα σε μεγάλες ποσότητες. Πολλές φορές οι εργοδότες των εργαζόμενων με βαριά σωματική δραστηριότητα, όπως για παράδειγμα στις αγροτικές δουλειές, τούς έδιναν περισσότερα από 10 ποτήρια μπύρα στη δουλειά δωρεάν. Ο λόγος ήταν πως αναγνώριζαν ως σημαντικό να έχουν οι εργαζόμενοί τους τροφή και αρκετά υγρά για να παραμένουν ενυδατωμένοι. Για ποιο λόγο, όμως, κατανάλωναν περισσότερη μπύρα απ’ ό,τι νερό; Επειδή ήταν πιο ασφαλής! Το νερό έβραζε κατά τη διάρκεια της παρασκευής της μπύρας, επομένως τα μικρόβια εξολοθρεύονταν. Αν και οι άνθρωποι δεν γνώριζαν τότε και πολλά πράγματα για τα μικρόβια, αντιλαμβάνονταν από την εμπειρία πως η μπύρα ήταν πολύ πιο ασφαλής από το νερό, οι πηγές του οποίου ήταν συνήθως πολύ βρώμικες στη Μεσαιωνική Ευρώπη.
Αν οι κάτοικοι μιας περιοχής δεν είχαν δικό τους νερό, ήταν υποχρεωμένοι να γεμίζουν κουβάδες σε ποτάμια και ρέματα. Αυτό το νερό ήταν πολύ μολυσμένο και δεν ήταν ασφαλές για να το πιουν. Τα μεσαιωνικά χωριά χρησιμοποιούσαν την ίδια πηγή για το πόσιμο νερό, αλλά και για το μαγείρεμα, το πλύσιμο των ρούχων και το μπάνιο. Τα προϊόντα των αποβλήτων από τη βιομηχανία και το σπίτι κατέληγαν απευθείας στα ποτάμια. Το Λονδίνο, για παράδειγμα, ήταν διαβόητο για τη «μεγάλη βρώμα» που προερχόταν από τον Τάμεση, ενώ παρόμοιες καταστάσεις αντιμετώπιζαν οι άνθρωποι σε κάθε πόλη και κάθε χωριό σε όλο τον κόσμο.
Μέχρι να οργανωθούν τα συστήματα δημόσιας υγιεινής, η χολέρα και άλλα νοσήματα που μεταδίδονταν μέσω του νερού, θέριζαν τους πληθυσμούς. Οι ασθένειες αυτές ήταν μάλιστα σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνες για το χαμηλό προσδόκιμο ζωής των μεσαιωνικών χρόνων. Τα απορρίμματα της τουαλέτας μπορούσαν να βρίσκονται έξω στους δρόμους ή κάτω από τα παράθυρα ή να τρέχουν κατά μήκος των υδρορροών, ενώ σε κάποια χωριά οι κάδοι της τουαλέτας ρίχνονταν κατευθείαν στο ποτάμι.
Το 1854 ένας γιατρός, ο John Snow ερευνούσε μια φοβερή επιδημία χολέρας στο Λονδίνο και παρατήρησε πως κανένας από τους εργαζόμενους στην τοπική ζυθοποιία δεν πέθανε από την ασθένεια. Ερευνώντας την κατάσταση, ανακάλυψε πως είχαν πιει μόνο μπύρα, ενώ οι άλλοι κάτοικοι της περιοχής έπιναν νερό από το πηγάδι. Η ανακάλυψη του Snow οδήγησε τελικά στη δημιουργία ενός μαζικού αποχετευτικού συστήματος που έγινε το πρότυπο για τα συστήματα αποχέτευσης σε όλη την Ευρώπη και στη συνέχεια σε όλο τον κόσμο. Το πόσιμο νερό τότε μπορούσε να αρρωστήσει τον κόσμο, ενώ η μπύρα όχι. Γι’ αυτό ενδεχομένως υποσυνείδητα οι άνθρωποι βρίσκουν ακόμα και σήμερα την… υγειά τους στη μπύρα!
Post A Comment:
0 comments:
Αφήστε μας το σχολιο σας!