O Ιούλιος Καίσαρας έγραψε πάνω από 2000 χρόνια πριν, ότι οι "Βέλγοι" ήταν οι πιο γενναίοι μετά τους Γαλάτες. Παρά το γεγονός ότι η μπύρα ήταν ποτό επιλογής για τους κοινούς θνητούς στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ο Ιούλιος εξεπλάγην όταν πληροφορήθηκε ότι οι Γαλάτες έπιναν υψηλές ποσότητες μπύρας σε ακόμα ισχυρότερη μορφή. Περίπου 400 χρόνια μετά τον Ιούλιο Καίσαρα, ένα μαζικό κίνημα φυλών από την Ανατολή, οι Γερμανοί, μετακόμισαν στη Δυτική Ευρώπη και νίκησαν, κυνηγώντας τους Γαλάτες. Οι Γερμανοί μετακινήθηκαν αργότερα Δυτικά επειδή δέχθηκαν πιέσεις στα Ανατολικά σύνορά τους από ασιατικές φυλές όπως αυτή του Αττίλα.
Ο γερμανικός και ο ρωμαϊκός πολιτισμός επηρέασαν ο ένας τον άλλο, αλλά ποτέ δεν αντικαταστάθηκαν αμφότεροι. Αντί αυτού η γλώσσα και η πολιτιστική κουλτούρα προέκυψαν μεταξύ των Ρωμαϊκών και τις Γερμανικών φυλών. Η διαφορά αυτή χωρίζει σήμερα το σύγχρονο Βέλγιο ακριβώς στη μέση, απλώνοντας το μακρύτερα πάνω από το Λουξεμβούργο. Στους επόμενους αιώνες, οι Κάτω χώρες ήταν μερικές φορές ανεξάρτητες και πολύ ευημερούσες, αλλά μερικές φορές λεηλατήθηκαν από όλα τα γύρω έθνη: Βίκινγκς, Γαλλία, Αυστρία, Ισπανία, Γερμανία.
Τον 14ο και 15ο αιώνα η Φλάνδρα και η Βαλλονία, 2 περιοχές του σύγχρονου Βελγίου, ήταν πολύ ευημερούσες. Πόλεις όπως η Μπριζ, η Γάνδη, η Αμβέρσα, η Βρυξέλλες και η Λιέγη ήταν πολιτιστικά και πολιτικά κέντρα του κόσμου. Όλες αυτές οι πόλεις ασχολούνταν με το διεθνές εμπόριο με την υπόλοιπη Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή. Το Μπριζ ονομαζόταν η "Βενετία του Βορρά", λόγω των καναλιών της, όπου τα πλοία από όλη την Ευρώπη διαπραγματεύονταν τα εμπορεύματά τους με αποτέλεσμα την διάδοση και εξάπλωση της αγαπημένης μας μπύρας.
Το Βέλγιο σαν χώρα είναι μικρή, αλλά με μεγάλη παράδοση στη μπύρα. Μια χώρα που παράγει πάνω από 300 διαφορετικούς τύπους μπύρας, μπορεί δίκαια να αυτοαποκαλείται ο "παράδεισος της μπύρας". Η κατά κεφαλή ετήσια κατανάλωση είναι αρκετά υψηλή. Στη χώρα υπάρχει ένας αξιοθαύμαστα υψηλός αριθμός σημείων πώλησης μπύρας (σχεδόν 60.000) σε πληθυσμό μόνο 10 εκατομμυρίων.
Το Βέλγιο καυχιέται για μια παράδοση αιώνων στη τέχνη της ζυθοποιίας. Στις απαρχές του μεσαίωνα, υπήρχαν αρκετά μοναστήρια σε αυτή τη γωνιά της Ευρώπης. Τα μοναστήρια ήταν κέντρα πολιτισμικά, προσκυνήματος και παραγωγής μπύρας. Σήμερα υπάρχουν ακόμη πολλά από αυτά τα μοναστήρια, μάλιστα 5 από αυτά είναι "Trappist", ένα αυστηρό παρακλάδι του τάγματος των Σιστερσίων. Οι μοναχοί αυτοί λοιπόν ζύμωναν "μοναστηριακή" μπύρα για ίδια κατανάλωση, αλλά και για τους ντόπιους χωρικούς. Σήμερα υπάρχουν ακόμη 5 τέτοιου είδους ζυθοποιίες στο Βέλγιο που λειτουργούν μέσα στα μοναστήρια.
Ο μεσαίωνας ήταν επίσης η περίοδος που έκανε θραύση η πανώλη. Κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας επιδημίας ένας μοναχός με το όνομα Άρνολντ που είχε ιδρύσει μοναστήρι στο Ούντενμπουργκ, έπεισε τον κόσμο να πίνει μπύρα αντί για νερό και όταν το έπραξαν, η πανώλη εξαφανίστηκε. Ο Άρνολντ έγινε άγιος, ο προστάτης άγιος των ζυθοπαραγωγών. Επειδή δεν αρκούσε να έχουν δικό τους προστάτη άγιο, οι Βέλγοι ζυθοπαραγωγοί έχουν και δικό τους βασιλιά, τον Δούκα Ιωάννη Α' (περί τα 1251-1295). Ο Δούκας Ιωάννης, ή Ιαν Πρίμους στα φλαμανδικά, που ήταν ο κυβερνήτης του Μπραμπάντ του Λουβαίν και της Ανβέρπης, ήταν μπόν βιβέρ και αγαπούσε την μπύρα. Αυτός λοιπόν πρώτος θέσπισε νόμο ενάντια στην νοθεία της μπύρας. Λέγεται ότι ο Ιαν Πρίμους ή Γκαμπρίνους (όπως ήταν γνωστός στη υπόλοιπη Ευρώπη) μπορούσε να πιει 144 μεγάλα ποτήρια μπύρα στη διάρκεια μιας μόνον γιορτής. Σήμερα το όνομα του είναι ακόμη παρόν στους στίχους ενός φοιτητικού τραγουδιού της Βαλλονίας, που το τραγουδάνε στη διάρκεια διαγωνισμών ζυθοποσίας.
Με το πέρασμα των αιώνων ο αριθμός των ζυθοπαραγωγών αύξανε και γύρω στα 1900 υπήρχαν περίπου 3.000 ζυθοποιίες, σχεδόν μία για κάθε χωριό. Τα διαδοχικά χτυπήματα από την βιομηχανική επανάσταση, τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και το κραχ του 1929, είχαν σαν αποτέλεσμα οι μικρές ζυθοποιίες είτε να συγχωνευτούν με άλλες, είτε να εξαφανιστούν.
Post A Comment:
0 comments:
Αφήστε μας το σχολιο σας!